Thuis

Met ingehouden teleurstelling en een beetje pijn in mijn hart heb ik zojuist Nederland, De Bilt geselecteerd als mijn huidige verblijfplaats. Alweer een week thuis.

De laatste week op de Galapagos is met birdwatching, zaden verzamelen, keukendienst, en Engelse les geven aan de spaanstalige medewerkers, echt omgevlogen. Het was een week met feest en afscheid, elke avond naar de bar tot 3 uur, maar de volgende dag gewoon weer vrolijk op.

Het laatste weekend ging in die sfeer door en het was dan ook gek iedereen uit te zwaaien op zondagmiddag en alleen achter te blijven in de stad. De volgende ochtend heb ik de laatste wandeling over het eiland gemaakt, voor de laatste keer naar mijn favoriete uitzicht over de zee gekeken en toen mijn backpack gepakt en naar het vliegveld gegaan.

Ik had nog een volle dag in Quito voordat ik naar Atlanta zou gaan, dus daar heb ik mijn vrienden van de talenschool weer even opgezocht. 's Avonds ben ik uit eten gegaan met een jongen uit Rio de Janeiro die ik die dag ontmoet had, maar daarna moest ik echt naar het vliegveld om het continent te verlaten. Natuurlijk in het vliegtuig niet geslapen, dus tijdens mijn 9 uur wachttijd op Atlanta Airport, moest ik mezelf echt wakker houden. Uiteindelijk had ik ook daar nog 3 uur vertraging, waardoor ik uiteindelijk pas om 9 uur 's ochtends mijn vader, moeder en zusje weer kon knuffelen, in het regenachtige Amsterdam.

Wat is het gek om weer terug te zijn. Fijn om warme douches te hebben, om water uit de kraan te kunnen drinken, WC-papier te kunnen doorspoelen -fijn natuurlijk in de eerste plaats om iedereen te zien (én Nederlandse kaas te kunnen eten!).

Maar wat mis ik het reizen, Zuid-Amerika in zijn totaliteit maar vooral het prachtige Ecuador. Wat mis ik de mensen, wat mis ik het eten, de muziek, het dansen, de salsa, de siestas, de fiestas, het gevoel van totale vrijheid en voor jezelf moeten zorgen, de zon, het weer, de cultuur, de zorgeloosheid en de mentaliteit van "morgen is er nog een dag", wat mis ik het Spaans spreken en het constant leren en overbruggen van cultuurverschillen.
Ik mis het volledig buitenleven: weer of geen weer, zon of geen zon, regen of geen regen.

Nederland opnieuw ontdekken, maar jezelf ook. Nu ik terugben, waar niets of nauwelijks iets veranderd is, realiseer ik me des te meer wat deze reis met mij gedaan heeft, wat het me geleerd heeft. Het tussenjaar was absoluut de beste keuze die ik had kunnen maken en ik besef me ook hoeveel geluk ik heb dat ik dit, 18, inmiddels 19 jaar oud, heb kunnen doen en mogen meemaken. Daar ligt dan ook precies de kiem van het verlangen om terug te gaan, weer te reizen: het gevoel dat je iets heel bijzonders meemaakt.

Het is zoals Pedro, een van mijn Ecuadoriaanse vrienden zei: 'Jij hebt geluk, maar ik ook, want ik heb dit uitzicht elke dag'



En als laatste: bedankt allemaal voor het lezen, het meeleven en alle lieve reacties en mailtjes op mijn blog!

Anne