Death Road & Inca Trail

Hola a todos:

Na Potosi zijn we afgereisd naar Uyuni, vlakbij de grootste zoutvlakte ter wereld, de Salar de Uyuni. We waren van plan om naar het Isla Pescado te gaan, een eiland midden in al dat zout, maar omdat het regenseizoen pas net voorbij is was de Salar nog deels overstroomd en dus was het eiland niet toegankelijk. Daar stond wel wat tegenover: al het water, op een effen witte ondergrond, werkt als een enorme spiegel, waardoor je het land overzag gaan in de lucht, zonder precies te weten waar het een ophield en het ander begon. Natuurlijk hebben we eindeloos veel foto´s gemaakt, misbruikmakend van de diepte-illusie. Aan het eind van de dag stond het Train Cemetry op het programma, waar alle oude treinen te vinden zijn en een prachtige zonsondergang te beleven is. Voor het slapengaan hebben we een film over Butch Cassidy & The Sundance Kid, twee beruchte treinrovers die na een geschiedenis in het wilde westen en Bolivia uiteindelijk daar neergeschoten werden, gekeken.

En toen op naar La Paz, één van de twee hoofdsteden in Bolivia. La Paz heeft 1,2 miljoen geregistreerde inwoners, waarvan 400.000 in El Alto(de hoge stad op een plateau boven La Paz) en 800.000 in de stad zelf. Recentelijke schattingen gaan uit van 1,2 miljoen inwoners in La Paz en 800.000 in El Alto. Via deze hoge stad zag ik de stad liggen en natuurlijk hebben we even een stop genomen om foto´s te maken. Het uitzicht was prachtig, eerlijk gezegd vele malen beter dan dat vanaf het Empire State Building. La Paz ligt in een vallei, het is een enorme stad, zo groot dat ik er duizelig van wereld, met witte Andespieken op de achtergrond en ik had het geluk de zonsondergang te aanschouwen.

De eerste dag in La Paz bestond uit ontdekken en verkennen. De stad is een en al markt, en elke steegje heeft zijn eigen thema: denk aan "riemenstraat", "tassenstraat" enzovoorts. Op de Heksenmarkt, waar La Paz beroemd om is, waren inderdaad vreemde drankjes en lamafoetussen te vinden. Op de markten zijn vele toeristen te vinden, want La Paz is goedkoper dan goedkoop. Ik had een 3gangenlunch voor omgerekend €1,15.

De laatste dag in La Paz heb ik Death Road gedaan. Deze weg, erkend als " Worlds Most Dangerous Road" verbindt La Paz met Coroico. Vanaf La Paz stijg je tot 4700 meter hoogte en over de 68 km dat de weg lang is, daal je 3500 meter. Dat, en de kwaliteit van de weg(gravel, veel blinde scherpe bochten, geen rails of hek langs de 400 meter-diepe afgrond en de smalheid van de wg maken het berijden zo gevaarlijk. Volgens Wikipedia sterven er jaarlijks zo´n 200 a 300 mensen op Death Road.

Velen van jullie zullen de weg misschien kennen van Top Gears Bolivia Special, waarin Jeremy Clarckson en zijn kornuiten de DR óp gaan, in plaats van haar af te dalen. Berucht is de scene waarin Jeremy himself met beide rechterwielen over de afgrond hangt om een grote witte vrachtwagen te laten passeren in een bocht.

Laat ik eerlijk zijn, de weg heeft haar naam niet voor niets. Veel monumenten en kruizen zijn langs de weg te zijn. Maar veel van het bovenstaande is echt overdreven. Sinds er een nieuwe verbinding istussen La Paz en Coroico(2006), is de DR nog maar éénrichtingsverkeer. Mocht iemand die regel aan zijn laars lappen, dan is er om de 25 meter een wegverbreding waar je elkaar kunt passeren. Ik herkende de plek uit Top Gear onmiddelijk en kan jullie naar eigen inzicht en bevestiging van gids John vertellen dat dat het allerallersmalstestukje weg over die 68 km was. Verder is 20 km geasfalteerd en is 8 km niet naar beneden maar omhoog(ik was 1 van de 4 die het deed en het was heel erg steil omhoog, één van de zwaarste dingen die ik ooit gedaan heb). De rit duurt 5 uur en is verdeeld in stukken waarvan de langste 20 minuten duurt. Na elke sectie stop je en vertelt de gids je waar je op moet letten. Bovendien kun je elk moment stoppen en in de volgauto gaan.

Toch sterven er nog mensen op DR. Vaak zijn dit toeristen die hun eigen mountainbike meenemen en zonder gids gaan, hoewel dit verboden is. Andere grote ongelukken zijn vaak door alcohol: vorig jaar zijn in totaal 180 mensen omgekomen door een dronken buschauffeur. Het laatste ongeluk op DR was in augustus vorig jaar. Frappant detail is dat er op de nieuwe weg gemiddeld 2 mensen per maand sterven. Ik was natuurlijk in een luxe positie omdat wij in Nederland heel veel fietsen, maar ik snap nauwelijks hoe iemand uit de bocht kan vliegen op DR. Je kunt je immers voorstellen dat als in het smalste stuk 1,5 auto past, de bocht voor een mountainbike goed te doen is. Behalve als je onverantwoord veel en veel te hard gaat.

Eenmaal beneden op 1200 meter hoogte en in subtropisch klimaat, wachtte mij het beste koude biertje ooit en de lunch, drie volle borden spaghetti voor mij. Dat is trouwens iets wat me opvalt aan reizen. Ik eet veel, heel erg veel. Op het Titicacameer had ik mijn eigen soep, toen de soep van Sue en het restje soep van Dave, daarna rijst met frietjes en vis, vervolgens een omelet van Becky en appeltaart toe. En dat was alleen nog maar de lunch.

Op weg naar het Titicacameer zijn we gestopt bij de Tiahuanaca-ruines. Ondanks alles wat ze je in Peru vertellen, is de basis voor de Incabeschaving waarschijnlijk door deze cultuur gelegd. Het meest fascinerend vond ik een gat een een grote steen, die de vorm had van een menselijk oor, en daarmee werkte als megafoon, waarschijnlijk om instructies te geven tijdens ceremonies. De grensovergang naar Peru duurde lang, door oponthoud met corrupte politieagenten die alleen maar geld wilden. De douane was geen probleem, opvallend was dat ze alleen naar je foto kijken, omdat veel van hen analfabeet zijn.

Het Titicacameer is ´s werelds hoogst bevaarbare meer. Het meer was heilig in het Incarijk, aangezien de eerste Inca, Manco Capac en zijn zus Mama Ocllo, kinderen van de zonnegod, geboren zijn op het Isla del Sol(eiland van de zon), in het... juist, Titicacameer. Tijdens de Spaanse overheersing is veel goud hierin verdwenen, om het maar uit de handen van de Spanjaarden te houden. Veel expedities hebben naar het goud gezocht, maar niets gevonden: het meer is dan ook 8000 km2 groot.

Eerst brachten we een bezocht aan Taquile, een eiland waar mannen breien en de vrouwen weven. Draagt een man een rode muts, dan is hij getrouwd, en anders draagt hij een rood-witte muts. Kenmerkend is de gemeenschapszin op het eiland: zo zijn er bijv. 46 restaurants en iedere familie kookt één week in een bepaald restaurant, en daarna wordt doorgewisseld waardoor iedereen een gelijk inkomen heeft.

Amaranti-eiland ligt daarnaast, waar Mel, Becky, Jo en ik opgewacht werden door onze "mama voor één nacht" Basilia. Zij had een mooi huis, hoewel elektriciteit en aansluiting op de waterleiding ontbrak. Het was een echt kijkje in het leven van de locals. In de middag hebben we tegen hen gevoetbald(best zwaar op 4000m hoogte!), daarna ging iedereen naar zijn huis voor het avondeten bij kaarslicht(overbodig om te zeggen dat ik ook de soep van Becky en de groenten van Melissa heb gegeten), en daarna werden we opgemaakt voor het feest. Mannen werden in zwaar oversizede ponchos gehuld, de dames in een witte blouse met bloemen, een geplooide rok en regenboogriem. Elke dans duurt 15 minuten(nogmaals, best zwaar op die hoogte) en het was een ervaring om nooit te vergeten. Vooral toen onze families een traditionele dans voor ons deden, was het echt genieten.

En toen back to Puno, voor een overnachting. Die was niet erg lang, want vanwege stakingen werd Puno geheel afgesloten. Dus gingen wij om 5 uur ´s ochtends, voor de stakingen uit, op weg naar Cusco.

Cusco betekent "navel van de wereld" in Quechua en was de hoofdstad van het Incarijk sinds de 12e eeuw. De Inca´s waren onbekend met het schrift en hun geschiedenis werd oraal doorgegeven. De stad is gebouwd in de vorm van een poema, een dier waar de Inca groot respect voor hadden. Inca Huayna Capac verdeelde het rijk vlak voor zijn dood tussen zijn twee zonen, Atahualpa en Huascar. Door jaloezie en rivaliteit werd er niet veel aandacht besteed aan de Spanjaarden.
Atahualpa wist de macht over het gehele rijk te veroveren, maar binnen één jaar werd hij gevangen genomen door Francisco Pizarro. Deze verlegde de politieke macht naar Lima, waardoor Cusco zijn significantie verloor.

De binnenstad van Cusco staat op de UNESCO werelderfgoedlijst. Dwalend door de stad die je moderne gebouwen, kerken, kathedralen, gebouwd bovenop de authentieke Incamuren. De Inca´s bouwden hun muren zonder cement, zij zorgden ervoor dat de stenen perfect in elkaar pastten(de eerste vorm van Tetris, zoals mijn reisgenoten graag zeggen). Ergens werd ik erg blij van de notie dat bij de aardbevingen in 1650 en 1950 bijna alle koloniale gebouwen volledig verwoest werden, terwijl de Incamuren tot op de dag van vandaag, overeind staan. Het is een wonderlijke, bruisende stad met een prachtige mix van koloniale architectuur en de oude cultuur en tradities van de Inca´s.

Het wegennet van de Inca´s is het meest uitgebreide van Zuid-Amerika en het verbond het noordelijke deel van het rijk (tot Quito) met het zuiden (tot Santiago). Vele wegen leiden naar Cusco, waardoor de conquistadores de stad eenvoudig konden localiseren. De Capac Nan trail, beter bekent als de Inca Trail verbindt Cusco met Machu Picchu, "de verloren stad van de Inca´s". Na 4 dagen en 3 nachten eindigt de trail bij de Inti Punku, de Sun Gate. Als gevolg van erosie en vervuiling mogen per dag nog maar 200 toeristen de trek starten. Daar was ik er één van op 12 mei.

Na foto´s bij het startpunt en een ticketcontrole, gingen we de Urubamba over op een wiebelige brug. De eerste dag was best makkelijk: we hebben niet meer dan 13 km gelopen en het terrein was nergens echt steil. Om half 10 echter lag iedereen al in de tent, om uitgeslapen en fit te zijn voor dag 2 en het overwinnen van Dead Womans Pass op 4200 meter hoogte.

Nadat we kennis hadden gemaakt met de dragers, vertrokken we vanaf ons eerste kamp. De dragers bleven achter om het kamp af te breken, maar het duurde niet lang voor ze ons inhaalden. Waarom Dead Womans Pass haar naam heeft, weet niemand. De theorie is dat je een vrouw in de vorm van de berg kan zien, maar zoals onze gids Santiago zei: Haar tepels staan uit, dus ze kan niet dood zijn. De klim is verdeeld in 3 secties, die ieder 400 meter stijging betekenen. Het eerste deel was goed te doen, door het bos en met weinig traptreden. Na anderhalf uur hielden we een kwartiertje rust en toen begon het zware deel. De Inca´s waren niet erg consequent in de hoogte van de treden, wat betekent dat je geen ritme kan vinden in het beklimmen ervan en je constant buiten adem raakt. Het laatste deel, the final climb to Dead Womans Pass, is voor de meesten het zwaarst, maar voor mij minder, omdat ik eindelijk een ritme vond in het "traplopen". Het gevoel dat je hebt als je eindelijk on top bent, dat je buiten ademt bent en alles pijn doet, maar dat je het wel gewoon gedaan hebt, was echt waanzinnig. Iedereen was die avond dan ook heel erg excited dat we het tot zover gebracht hadden.
Dag drie begint met de klim naar de de tweede pas, maar dat is niet zo zwaar als Dead Womans Pass. Alle beloofde spectaculaire uitzichten ten spijt, was het zwaar bewolkt. Alle archeologische plekken die we bezochten waren erg de moeite waard en dag drie was niet heel zwaar, hoewel een zware hagelbui het niet eenvoudig maakte.

Om 03:30 die nacht werden we gewekt en begonnen we aan de laatste 6 km naar Machupicchu. We waren allemaal zo ontzettend hyper, dat we over de trek vlogen en de laatste trap naar de Sun Gate ben ik letterlijk op gerend. Ik zal niet zeggen dat het het mooiste was wat ik ooit gezien heb, daarvoor is het uitzicht te bekend. Maar nogmaals, het gevoel dat je vier dagen lang jezelf afgebeuld hebt en dat je er dan eindelijk bent, is met geen pen te beschrijven. En ook voel je hoe Hiram Bingham(ontdekker van MP) zich gevoeld moet hebben toen hij de stad mysterieus in de bergen zag liggen.

Het is ongelofelijk hoe goed MP bewaard is gebleven. Om te beginnen zijn de Spanjaarden nooit in MP geweest, mede omdat er maar één weg (de Inca Trail) naar toe loopt en de Inca´s deze goed bewaakten. De schade die er is, is na de herontdekking gemaakt. Zo stond er op het belangrijkste plein een grote obelisk, die door helicopters beschadigd is, omgevallen is en vervolgens wilde de president van Peru een internationeel feestje in Machupicchu, en gaf hij opdracht om de obeliskrestanten ergens anders te begraven. Maar ondanks dat heb ik nog nooit zulke ruines gezien, want de stad komt tot leven voor je ogen.

Ik zal het hier maar bij laten :) Hierna gaan we via de kust naar Lima, eindelijk weer terug naar zeeniveau!

Liefs en knuffels!

(Foto´s komen eraan! Wordt aan gewerkt!)