Galapagos Islands

Na het afscheid met mijn hostmama in Quito, begon het laatste deel van mijn reis: het vrijwilligerswerk op de Galapagoseilanden. Van Quito vloog ik naar Guayaguil en daarna naar San Cristobal. Toen de landing werd ingezet, zaten we midden en een wolk, waar we plots uitraaktenen ik mijn eerste view op het eiland had. Een prachtige kust met groene binnenlanden.

Eenmaal aangekomen moesten we wachten op onze bagage, die handmatig uit het vliegtuig werd gehaald en in rijen werd gelegd. Ik werd opgewacht door Becky, een andere vrijwilliger, en samen met Matteo die met mij was aangekomen, gingen we naar Jatun Sacha, de "projectsite". Ik slaap in het Nieuwe Huis. Alle faciliteiten zijn basic, de douches hebben geen druk en koud water, de wcs zijn een 2 minuten lopen van het huis vandaan.

De eerste dag begon uit het vrij maken van een groot stuk terreik, waar daarna bomen gepland gaan worden. Ze onderscheiden hier 3 soorten vegetatie: invasive(soorten die niet op de Galapagos thuis horen), native (soorten die hier thuis horen en op andere plekken voorkomen) en endemic (soorten die op de Galapagos thuishoren en nergens anders te vinden zijn). Mora (braamstruik) bijvoorbeeld, is invasive en overwoekert ook veel van de oorspronkelijke vegetatie. Daarom kappen we mora en maken het terrein vrij van wortels en herplanten we de oorspronkelijke soorten.

Op woensdag werkten we samen met het National Park. Het was onze taak om de gestekte plantjes naar de top van de vulkaan El Junco te dragen. Kortom, het was zwaar lichamelijk werk dat op het directe niveau niet zinvol lijkt, maar het dient allemaal een groter doel: het beschermen van dit fragiele ecosysteem.

De eerste week duurde lang. Ik moest erg wennen aan de hoge luchtvochtigheid(veel erger dan in de Amazone!): je kleren zijn altijd vochtig en als je s avonds in bed kruipt, zijn de lakens klam. De muggen eten je levend op, ondanks de DEET, gezichtsnetten en lange mouwen.

Maar op dinsdagmiddag kregen we de gelegenheid een wandeling te maken naar het strand waarvan ze denken wat Darwin voor het eerst aan land kwam, waar ook een zoetwatermeer was. Drie fregats, de beroemde Galapagosvogels, doken vlak naast ons in het water, totaal niet afgeschrikt door de menselijke aanwezigheid. Het was de eerste keer dat ik dat zo ervaarde - en het was waanzinnig je zo een te voelen met de natuur.

Op woensdagmiddag -weer geen werk! -nam Miguel, de tijdelijke leider van het station, ons mee naar een waterval van 20 meter. Je kon er vanaf springen, maar dat het ik maar gelaten voor wat het was. Als ik iets geleerd heb van het canyoningen in Baños, is dat het niet uitmaakt hoe hard ik ook mijn best doe om in het diepe te springen; ik eindig altijd in laag water tussen de rotsen.

Op vrijdag verlieten we Jatun Sacha voor het weekend in Puerto Baquerizo Moreo, de hoofdstad van de Galapagos-archipel. In de morgen heb ik een bezoek gebracht aan La Loberia, wat vrij vertaald iets is als "De Zeeleeuwerij", en het komt neer op een strand met enorm veel zeeluwen. s Middags heb ik het slaperige stadje verkend en dat bleek interessant. Zeeleeuwen slapen hier op bankjes midden in de stad. Natuur mixt met beschaving.

Zaterdagmorgen om 6 uur stond ik op de pier, klaar voor een snorkelexcursie. Met een kleine boot voeren we naar de noordkust van het eiland, naar Punta Pit, waar ik gesnorkeld heb met de zeeleeuwen. Ook hier weer zijn de dieren niet bang, omdat ze de mens niet als natuurlijke vijand hebben, Ze zwemmen om je heen en spelen met je, wat voor mij wel even wennen was.
Daarna voeren we naar Kickers Rock, twee enorme rotsen voor de kust, waar je normaal gesproken heel veel verschillende dieren en ook haaien kunt zien. Helaas voor mij waren er die dag alleen schildpadden en roggen, wel heel bijzonder om te zien en het deed met sterk denken aan Finding Nemo.

Op zondag heb ik uitgeslapen en daarna een bezoek gebracht aan het Galapagos Historisch Museum. Om 5 uur vertrok de taxi terug naar JS, al was het maar voor 1 nachtje.

Dinsdagmorgen 6 uur zou namelijk mijn tour naar Floreana, Isabela en Santa Cruz van start gaan. Ik ging samen met 10 andere vrijwilligers. We hadden allemaal een t-shirt in de afschuwelijkste kleur groen ever gekregen en op de eerste dag moesten we dat verplicht dragen opdat de gids ons kon leren herkennen. De boot vertrok om 7 uur naar Floreana, het zuidelijker geleden eiland. De zee was behoorlijk wild en voor het eerst in mijn leven begreep in zeeziekte. Op het moment dat wij ons precies tussen San Cristobal, Floreana en Espanola in bevonden, sloegen de motors af en hadden de hoge golven vrij spel met onze boot. Na lunch op Floreana zijn we verder landinwaarts gegaan naar een schildpaddengebied. De schildpadden zijn gigantisch en niet bang. Daarna hadden we het geluk een heleboel iguanas te zien voor we met de boot naar Isabela vertrokken. De tocht naar Isabela was gelukkig niet zo ruig en dus konden we allemaal genieten van ons avondeten. Daarna heb ik een douche genomen - de eerste warme in 3,5 week! -en vervolgens ben ik met Kilian het stadje gaan verkennen. Veel was er niet te doen maar dat had ook wel een zekere charme. De straten zijn gewone zandwegen wat je een echt strandgevoel geeft. Toen liepen we Elly en Jess tegen het lijf, twee andere vrijwilligers die een week vrij hadden genomen om van de rust te kunnen genieten. Met hen hebben we wat gedronken bij een kampvuurtje. De tweede dag op Isabela zijn we de hooglanden ingegaan om een vulkaan te beklimmen. De krater had een doorsnee van 8 kilometer maar omdat het een beetje mistig was konden we de overkant niet zien. De gestolde bruine lava met zwarte stromen van de 2005-uitbarsting deed sterk denken aan Mordor. Op de terugweg hebben we een uil gespot, ook niet schuw, wat ons de kans gaf het dier goed te observeren. Vervolgens zijn we naar een ander schildpaddencentrum gegaan, waar ze zulke kleintjes hadden dat ze in je handpalm pastten! op de terugweg in de regen hebben we flamingos gespot.

Bij het avondeten merkte ik dat ik al vol was voordat ik begonnen was met eten, hetzelfde gevoel dat ik die zekere avond in Argentinie ook had. En inderdaad -had ik zo gehoopt dat ik met het beeindigen van mijn antibioticakuur in Quito het hoofdstuk "ziek izjn" had afgesloten, kwam er hier toch weer iets om de hoek kijken. De hele nacht lang niet geslapn, maar constant naar de badkamer gerend. Toen het eindelijk morgen was, bracht mijn roommate Mel me een paar stukjes banaan - makkelijk te verteren. Nog geen 40 minuten later bij " El Muro de las Lagrimas"(de muur van tranen), een belangrijke plek als het gaat om menselijke geschiedenis op de eilanden, kwam dat er weer uit en dus het ik voor de rest van de dag op vocht geleefd. omdat ik niet verwacht had nog een keer ziek te worden, had ik mijn ORS in JS gelaten. Daardoor moest ik mijn suikers en zouten langzaam terugwinnen door kippesoep en Inka Kola te drinken. De kippesoep was getrokken van alle delen van een kip, dus vond ik de lever, de nekwervels en de poten in mijn kom. Vanaf nu af aan neem ik mijn ORS dus overal mee naar toe. Die dag hebben we pinguins, witte vinhaaien en zee-iguanas gezien en tenslotte de oversteek naar Santa Cruz gemaakt. Mijn toch al gevoelige maag werd daar niet veel vrolijker van. Santa Cruz heeft 19duizend inwoners; best even een cultuurschok vergelijken met San Cristobal(5000), Isabela(3000) en Floreana(100). De volgende dag hebben we de grootste soort landschildpadden in de Galapagos in het wild mogen aanschouwen. In het Darwincentrum heb ik de beroemde San Diego en Lonesome George gezien. Na de lunch vertrokken we naar ons eigen eilandje, waar ik aangekomen een grote vreugde in me voelde opwellen omdat ik weer vaste grond onder mijn voeten had en voorlopig niet meer op een boot hoefde. De avond werd afgesloten met pizza en cocktails.

Terugkijkend op de week: het was een geweldige ervaring. De Galapagos-eilanden zijn het boegbeeld voor evolutie en het is waanzinnig om alle voorbeelden uit mijn Biologieboek nu in het echt met mijn eigen ogen te zien.

Maandag heb ik niets anders gedaan dan met een machete mora te kappen.

Dinsdag heb ik met Lena een onderzoek naar vogels gedaan. Om te weten of het herplanten van de oorspronkelijke flora ook de oorspronkelijke fauna terugbrengt, hebben we geteld hoeveel vogels er inmiddels in het nieuwe bos leven. Gewapend met een muskietennet, machete, verrekijker en mijn inmiddels trouwe Victoriknox begaven wij ons heuvelopwaarts. Als we echte amateurs lieten we de eerste vogel schrikken, waarna deze wegvloog. Daarna ging het weten en zo wisten we er ook een aantal op foto vast te leggen. Na de lunch heb ik met Lena en Pedro (de kok) drie taarten gebakken. Natuurlijk zag de keuken er naar afloop niet meer uit, maar de taarten deste meer, bedolven onder een laag slagroom en met schijfjes perzik.

Die avond was het barnight, afscheid van Mel en Julia (mijn roomies) en om 12 uur werd Peter 19. Het is vreemd om al om 8 uur in de bar te zijn, maar de avond werd goed gevuld met Kings Cup, bierpong, pool en dansen. Op 12 uur werd Peter naar voren gehaald voor een Ecuadoriaans verjaardagsritueel... Alle mannen in de zaal met een riem om sloegen hem op daarmee op zijn kont en het ging er absoluut niet zachtzinnig aan toe. Teddys riem brak zelfs doormidden en Peter heeft de hele nacht op zijn buik geslapen. Daarna werd hij op bier getrakteerd en sloegen ze elkaar allemaal joviaal op de schouders.

Woensdag heb ik weer in de keuken gewerkt. Het werk bestaat voornamelijk uit het handmatig persen van sinaasappelen en citroenen, of het leeglepelen van maracujas. Aangelengd met suikerwater is dat een geweldig vruchtensap.
In de middag heb ik met Iris en Kathrin papayas verzameld. Het was het meest hilarische werk dat ik tot nu toe gedaan heb. Met een lange stok moesten we de papayas "kietelen", zoals het ons werd uitgelegd. Om te voorkomen dat ze tegen de grond te pletter zouden slaan, hielden Kathrin en ik een net onder de boom. Zij is net zo stuntelig als ik en elke keer dat er een papaya naar beneden kwam, schrok ze, liet het net uit haar handen vallen en zette het op een lopen. De oogst was 3 papayas in 2 uur.

Vrijdagmorgen vertrokken we weer naar La Loberia. De namiddag bestnd uit lunch en siesta. We hebben Peru - Mexico gezien, daarna hebben we wat kaartspelletjes gedaan aan de seaside en tenslotte izjn we achtereenvolgend naar de Sunsetbar en de Iguanabar gegaan. Daar hebben we afgeteld tot 12 uur - Happy birthday to me!

Om 9 uur s ochtends stond ik bij Chalo Tours voor een dagtrip, de beste keuze die ik had kunnen maken!

Eerst gingen we naar Islas Lobos, om te snorkelen en daarna heb ik voor het eerst in mijn leven gedoken - compleet en zwaarbeladen met alle moderne gear en zuurstoffles. Het is een merkwaardige ervaring om te ademen wanneer je volledig onder water bent. Er trok een school vissen aan ons voorbij, en het is zo bijzonder om al die beestjes als 1 organisme, 1 lijf te zien bewegen. Er waren ook weer de zeeleeuwen, die met ons kwamen spelen. Het was die constante verbijstering van: " Dit kan niet echt gebeuren", dat me daarvan vooral is bijgebleven. Toen we bovenkwamen, dobberde er een pelikaan op het water, zon meter van ons vandaan. Vervolgens begonnen de mensen op de boot te roepen en wijzen: er vloog een fregat over. Zoals gezegd had ik al heel wat van deze vogels gezien, maar deze had de rode ballon onder zijn snavel ook daadwerkelijk opgeblazen. Heel bijzonder, omdat het paarseizoen eigenlijk pas later is het jaar is.

Vanzelfsprekend dat ik dacht dat de dag niet meer beter kon. Maar toen gingen we naar Kickers Rock, waar ik de laatste keer niets kon zien, dus ik verwachtte niet veel. Maar het water was zo helderen we konden alles zien! Gigantische roggen, zeeschildpadden, vissen, zeesterren in alle kleuren, en haaien. We hebben de Galapagoshaai, de wittevinhaai en de witte haai gezien, en de laatsten kwamen zelfs tot anderhalve meter afstand!

Lunch en siesta was op Puerto Gtrande, een mooi witzandstrand. Daarna stond een tweede snorkel op het programma, die ik niet heb gedaan omdat ik inmiddels frozen to the bone was. Deze keer was het weer zoals mijn eerste keer op Kickers Rock, niets te ziendus ik had ook niets gemist. Ik zat met Becky & Vanessa op het voordek van de boot toen we eerst de spuit en daarna de walvis zelf zagen.

s Avonds heb ik een vegetarische sandwich met Leerdammer gegeten - so excited ben ik nog nooit over Hollandse kaas geweest. Alles overziend geloof ik niet eens dat het echt allemaal op 1 dag gebeurd is, en ook nog op mijn verjaardag.

Komende week ga ik er nog even hard tegegaan op Jatun Sacha. Daarna zal ik afscheid moeten nemen van de Galapagos, van Zuid-Amerika, van de siestas en van het reizen. Ik zie er naar uit om weer thuis te zijn, maar ik realiseer me ook meer en meer wat ik van hier ga missen.

Dikke knuffel en tot snel!