Langs de kust van Peru

Na geruime tijd in Cusco te zijn geweest, was het tijd om verder te gaan. De volgende stop was Chivay, vanwaar de een excursie naar de Colca Canyon hebben ondernomen. Dat is ´s werelds diepste ravijn, maar het leek veel meer op een vallei. We waren er vroeg, in de hoop condors te zien. Met geluk! 14 condors, van de in totaal 2000 in Zuid-Amerika, lieten zich zien boven "The Condor Cross". Ook waren er adelaars te spotten, maar die vielen in het niet naast de condor met een spanbreedte van maar liefst 3 meter!

Van daaruit vertrokken we naar Arequipa, de witte stad, aan de voet van de beroemde vulkaan El Misti. Arequipa heeft een prachtige kathedraal aan het Plaza de Armas, net als bijna elk ander gebouw, gemaakt van witte, vulkanische steen. A must see is het Santa Catalina Convent, een klooster van 2 hectare groot dat midden in de stad ligt. Na 4 eeuwen van mysterie opende het in 1970 haar deuren voor bezoekers, en vandaag de dag wonen er nog zo´n 30 nonnen.

Na zolang in steden te zijn geweest, was het tijd voor wat rust in Puerto Inca. Het ligt in één van de droogste woestijnen ter wereld en lijkt dan ook erg voor op noordelijk Chili. Het regent er alleen als het metereologische fenomeen "El Nino" zich voordoet.Hoe dan ook, het plaatsje ligt aan de zee, en dat betekent dat we eindelijk terug zijn op zeeniveau(waren, want inmiddels ben ik in de Ecuadoriaanse hoogvlaktes). Puerto Inca bestaat uit een hotel en een camping, en het is afgelegen. Twee zalige dagen niets doen behalve aan het strand liggen en wandelen tussen de incaruines.

Na deze rustpauze stond er mij iets te wachten waar ik pretty excited over was: De Nazcalijnen!

Nazca is een stad met 30000inwoners op een goede hoogte van 619m boven zeeniveau waardoor het boven de mist ligt die vanaf de zee komt. De grootste zandduin in de wereld(Cerro Blanco, maar liefst 2078 meter!) kijkt over de stad uit.

De Nazca-beschaving was ver ontwikkeld rond 800 voor Christus.In het gebied zijn vele duizenden graven te vinden, met perfect bewaarde mummies dankzij het extreem droge klimaat. Uiteraard heb ik er een aantal bewonderd in het Chauchilla Cemetry.

Zo´n 22 km ten noorden van Nazca zijn de Nazcalijnen te vinden.Ze zijn waarschijnlijk gemaakt door 3 verschillende volkeren, van 900 voor tot 600 na Christus. Door de toplaag van keien en rotsen weg te halen, wordt de onderliggende, bijna-witte zandlaag zichtbaar. Het zijn niet alleen geometrische figuren, maar er is een hond te zien, en een condor, een colibri, een aap, een spin en zo verder. Een recente ontdekking was dat wat aanvankelijk nutteloze lijnen leken, perfecte bovengrondse parallellen bleken te zijn van ondergrondse waterstromen. De lijnen zijn niet zichtbaar vanaf de grond: je moet de lucht in om al deze figuren te kunnen zien. Hoe men dit in 900 voor Christus heeft kunnen maken, is dus een raadsel, en daarom fascineert het me zo mateloos.

Dat is wel een dure hobby want een vlucht van 30 minuten boven de lijnen kost 120 dollar, plus 25 soles vliegbelasting en een fooi voor de piloot. Maar het was geweldig om te zien!

Dezelfde dag bezochten we Huacachina, waar ik weer de keuze had om te gaan sandboarden, maar ervoor koos om lui aan het zwembad te liggen.´s Avonds bereikten we Pisco, waar het gelijknamige drankje vandaan komt en tevens onze uitvalsbasis voor de Islas Ballestas. Deze eilanden worden vaak Peru´s antwoord op de Galapagos-eilanden genoemd. Ze worden bewoond door vele duizenden vogels die ze hier "boobies" noemen(echt waar). Ook wonen er pelikanen, zeeleeuwen en Humboldt-pinguins. De eilanden zijn wit van de vogelpoep en eens in de twee jaar worden hier mensen aan het werk gezet om zoveel mogelijk poep te verzamelen, want dat is zo´n 10 dollar per kilo. De rest van de tijd wonen er een paar mensen op het eiland op de poep te bewaken, not sure why, want de eilanden liggen ver uit de kust en toeristen mogen niet van de boot af, maar laat ik volstaan met te zeggen dat dit continent me blijft verbazen. :)

Op de terugweg konden we de "Candelabro" (kandelaar) zien: weer zo´n mysterieuze lijn in de woestijn met talloze theorieen over het ontstaan, maar geen enkel sluitend antwoord.

Die middag bereikten we de suburbs van Lima, hoofdstad van Peru en thuis voor maar liefst 9 miljoen mensen. Lima was inderdaad vochtig, en het rook er naar uitlaatgassen, precies zoals Gerben al gezegd had. Boven de stad lijkt bewolking te hangen, maar dat is in feite de mist van de zee gecombineerd met smog. De eerste dag heb ik met veel irritatie door de stad gelopen: Peru is een macholand, maar Lima is echt de overtreffende trap. Niemand valt je echt lastig, maar alle opmerkingen en suggestieve gebaren worden snel vervelend. Daar kwam bij dat de stad mooi is, maar lang niet zo mooi als Cusco of Arequipa, en de grijze lucht helpt natuurlijk ook niet echt.

Die avond was er Museumnight waar ik met Melissa en Dawn heen zou gaan, maar alle musea bleken al om 10 uur te sluiten, en niet, zoals op de flyers en posters stond, om middernacht. Om de avond niet verloren te laten gaan, besloten we naar de bioscoop te gaan, maar in deze hoofdstad sluiten de bioscopen om 10 uur. De volgende morgen zou ik met Dawn naar het Inquisitiemuseum gaan, maar dat was wegens interne problemen tot 1 juni gesloten. Het Congresgebouw -wel open, maar alleen direct toegankelijk voor locals. Het museum met de expositie " Leonardo da Vinci en de muziek" bleek niet meer dan quotes van Leonardo en een aantal van zijn schetsen. Uiteindelijk -eindelijk!- na al deze teleurstellingen was er een museum open dat ook nog aan onze verwachtingen voldeed: Het San Fransisco Museum en de Catacombes. Op de weg terug brak de zon nog even door wat de stad een hele andere charme gaf. Ik ben blij er geweest te zijn, maar was ook blij toen we uit Lima naar Huanchaco vertrokken.

Ik keek uit naar deze stop, vanwege de zon, de zee, de Chan Chan ruines en de tempel van de maan, maar vooral omdat ik daar een vriend zou ontmoeten. Het was superfijn om Gerben te zien, met een heleboel enthousiaste verhalen over zijn reis. Ook Nederlands spreken met iemand van vlees en bloed die tegenover je zit en je kunt aanraken, was een hele ervaring -het was dan ook alweer 7 weken geleden. Afscheid nemen was wel gek, want ik voelde me weer echt alleen.

Punta Sal, net als Puerto Inca klein en aan het strand gelegen, was de laatste stop in Peru. En zo kwam het dat ik die dagen een overload aan Inka Kola gedronken heb(het Peruaanse non-alcoholische drankje dat naar vloeibare bubble gum smaakt maar somehow erg lekker is) en wanhopig opzoek ben gegaan naar een restaurant dat cuy (cavia) serveerde -maar geen paniek, hier in Ecuador eten ze dat ook.

Ecuador is prachtig. Na de winter in Nederland, winter in New York en egenlijk alle tijd in Zuid-Amerika in een woestijn of tussen de rotsachtige pieken van de Andes te hebben doorgebracht, is alles hier ineens zo ontzettend GROEN.

Cuenca schijnt de mooiste stad van Ecuador te zijn; het was in ieder geval erg mooi. Voor 5$ heb ik een city tour gedaan en een bezoek gebracht aan The Panama Hat Factory (want, geheel tegen wat je zou verwachten in, komt de Panama Hat uit Ecuador)

Hier in Banos is van alles te doen. Vanmorgen heb ik me aan het raften gewaagd, wat een hele ervaring was.Zonder bril en ook zonder contactlenzen en meteen een 4+(5 is het zwaarst), maar het was zeker de moeite waard! Over anderhalf uur spring ik van een brug af (maar 30 meter hoog, maar wel een drop van 27 meter) en vanavond gaan we naar de nabij gelegen vulkaan in de hoop wat lava te zien. De vulkaan is zo actief dat je een emerency pack moet hebben, heel spannend... Morgen ga ik abseilen en dan de Amazonejungle in!

Nu ik al zo´n 9 weken van huis bem, zijn er steeds meer dingen die je gaat missen. Nederlands spreken, persoonlijke gesprekken, knuffelen - het was, nogmaals, goed om een bekend gezicht te zien. Maar ook het eten: Hollandse kaas, roggebrood, een krentenbol, Griekse yoghurt, mama´s paprikarijst met tzatziki. Soms heb ik nergens last van, maar er zijn ook momenten dat de drang naar eten van thuis me ineens treft en ik nergens anders meer aan kan denken. Zo stond ik vorige week bij de Chan Chan ruines, door UNESCO beschermd zijnde cultureel erfgoed, toen ik out of the blue ineens een knaagje in mijn maagje voelde en dacht: "Ohh... Jus met worstjes", en ook in die volgorde.

Maar hoe dan ook, het is het allemaal waard en ik ben heel blij dat ik dit allemaal kan doen!

Dikke knuffel!