Kathmandu & Annapurna Circuit Trek

Namaste!

26 oktober, inmiddels alweer een paar weken geleden, vertrok ik vanaf Schiphol met m'n backpack, op weg naar Nepal. Na een lange en bureaucratische nacht op de airport van New Delhi, vloog ik langs de Himalaya - wauw - naar Kathmandu, waar Maarten me al stond op te wachten. De eerste indrukken van deze stad bevestigden alles wat ik ooit van Azie dacht. Druk, stoffig, lawaaierig, bruisend en vol chaos - het kostte me ongeveer 25 minuten voor ik doorhad dat ze hier links rijden.

Gelegen tussen het Tibetaanse plateau en de grootmachten China en India heeft Nepal een gunstige plek voor handel. De geschiedenis van het land is lang en ingewikkeld, met verschillende heersers, rijken en gouden eeuwen. Het meest interessant was voor mij de recentere geschiedenis: Nepal is voor veel mensen een land van harmonie en vrede, mijzelf inclusief, maar tussen 1996-2006 was daarvan weinig terug te vinden. De klassenmaatschappij, die ook in India nog sterk aanwezig is, en het gebrek aan echte democratie waren in 1996 reden voor de Maoisten om een militaire ingreep uit te oefenen. De eerste jaren daarvan liet de regering uit Kathmandu het allemaal maar een beetje gebeuren, ondanks het hoge aantal (burger)slachtoffers. De escalatie kwam in 2001, toen kroonprins Dipendra bijna de hele koninklijke familie dood schoot - zichzelf inclusief. De nieuwe koning was een verre achterneef waar niemand uit het land echt affiniteit mee had, zeker niet toen hij een autocratie uitriep om het land te redden van de oorlog. Uiteindelijk leidde dat tot massademonstraties van zowel de Maoisten als de andere politieke partijen - het hebben van een common enemy doet soms wonderen. In 2008 wonnen de Maoisten de democratische(re) verkiezingen en werd voormalig guerrillaleider Pushpa Kamal Dahal de nieuwe minister-president van het land. Hoewel de Maoisten een nobel doel nastreefden, had dat misschien geen 50 burgerslachtoffers per week hoeven te kosten. Na 10 jaar is het land nu ver in de wederopbouw en is de rust weer teruggekeerd en de eerlijkheid gebied te zeggen dat je niets, maar dan ook echt niets merkt van deze geschiedenis.
De eerste dag hebben we samen met Frank, die de avond voor mij aangekomen was, inkopen gedaan voor de Annapurna Trek: echte Lekis, mutsen, downjackets, waterdichte broeken, handschoenen enzovoorts. De volgende dag werd toeristischer: de highlights van Kathmandu - tempels, pleinen en stupas - kwamen voorbij.

Met Nederlandse stiptheid stonden we de volgende morgen klaar op het busstation om naar Besi Sahar te vertrekken. Gepropt in het lokale minibusje konden we zeven uur lang genieten van het gehuil van een baby, luide Hindi-muziek en medepassagiers die naar hartelust hun rochel delen met de rest van de bus. Vanaf Besi Sahar begon de Annapurna Trek - 17 dagen door de Himalaya lopen, met als hoogtepunt de Thorung La Pas op 5416 meter. Het circuit staat bekend als 's werelds beste lange afstandstrek, hoewel die status bedreigd wordt door de autoweg die is aangelegd langs de eerste dorpjes.

De eerste drie dagen liepen we rond de 1000 meter hoogte, door de jungle en kwamen we weinig mensen tegen. De rivier die we volgden moest vaak overgestoken worden op bruggen die in Nederland het veiligheidscertificaat waarschijnlijk niet zouden halen. De kleine hostels in de dorpjes hadden fantastische namen als "Waterfall Super Rainbow View Guest House" en adverteerden luguber genoeg met gasdouches, waarmee ze zich waarschijnlijk wilden onderscheiden van de buren, die alleen een koude douche aanboden. Het dragen van mijn eigen backpack - toch wel een ruime 10 kilo - viel me zwaarder dan gedacht. Ook de eerste blaar op Dag 2 viel niet mee. Aan het eind van dag drie veranderde het landschap van jungle naar sub-alpine en kregen we steeds meer het gevoel echt in de Himalaya te zijn. En geloof me, dat maakt veel goed. De Himalaya is niet op foto's vast te leggen of in woorden te beschrijven. Het is gewoon zo GROOT en WIJDS.

In het dorpje Bragha, waar we na ongeveer een week aankwamen, hebben we twee acclimatisatiedagen ingebouwd. Een dag zonder backpack lopen bleek een ware verademing toen we de klim naar The Ice Lake (4600 meter) maakten. Vanaf dat moment liepen we nog maar 3 uur per dag; niet omdat we niet langer konden lopen maar omdat te snel stijgen nou eenmaal tot hoogteziekte kan leiden. De autoweg lag inmiddels achter ons, wat een mooiere weg betekende maar ook meer toeristen (die dus de eerste paar dagen met de auto afgelegd hadden). De mooiste ervaringen waren toch juist wel de non-toeristischere tijden: in de keuken bij het vuur zitten bij onze gastmoeder, slechte Hindifilms kijken en pap eten waar stukjes aardappel en ui in bleken te zitten. Door de sneeuwstorm die een maand geleden aan zeker 40 mensen in dit gebied het leven kostte, bleven veel toeristen weg en werd het uiteindelijk nergens echt heel druk. Cru om te zeggen, maar dat heeft wel onze trek tot een waanzinnige ervaring gemaakt.

Wat opviel is dat Nepal - waarschijnlijk omdat het zo'n hippieoord is - erg duurzaam probeert te zijn in toerisme, afvalverwerking enzovoorts. Dat neemt natuurlijk niet weg dat de heilige Bagmatirivier in Kathmandu ook de meest vervuilde van het land is, maar de wil is er. Bij de overheid tenminste, die een beroep doet op ons als toeristen. Al het plastic wat je mee de bergen inneemt, moet je eigenlijk ook zelf weer mee uit het National Park nemen. Laat je je flesje cola door de locals afvoeren, dan eindigt het op de hoop die achter ieder dorpje te vinden was. Als verantwoorde ecotoeristen hebben we dus twee weken geleefd op thee en Dal Bhat (het lokale gerecht wat ze toch al moeten koken voor zichzelf) en al ons plastic meegenomen het park uit.

Op zaterdag 8 november begonnen we om 05:15 aan de klim naar de Thorung La pas. Het was nog donker toen we vanaf Thorung Phedi (4600 meter) begonnen te lopen. Het eerste stuk was steil en het duurde lang voordat we de bocht die we beneden al konden zien, voorbij waren. Vlak voor zonsopgang bereikten we High Camp, vanaf waar we waanzinnig uitzicht hadden op de roodkleurende pieken achter op. De eerste 400 meter klimmen zaten erop! Na een korte afdaling op een randje van sneeuw en vervolgens weer een klim bereikten we een theehuisje op de hoogte van 5030 meter. Om 10 uur beredeneerde Maarten aan de hand van de vogels en de thermiek die zij gebruikten om te vliegen dat het niet ver meer kon zijn naar de top. Vlak daarna zagen we een hele boel gebedsvlaggen en konden de laatste stappen naar de top gezet worden! De Thorung La onthulde schitterend uitzicht over alle bergen in de omgeving en het gevoel echt 'on top of the world' te zijn. Bovenop is bizar genoeg ook een theehuisje, met even bizarre prijzen (1,50 euro voor een halve liter thee; vind dat maar eens in Nederland!). Na de benodigde foto's, zonnebrand en Snickers begonnen we aan de afdaling, die in vele opzichten een stuk zwaarder was dan de klim naar boven. Het zou nog geen 4 uur moeten duren om af te dalen naar Muktinath, maar door steile en lastige stukken - 1 been kniediep in de sneeuw, met de andere voet balancerend op ijs en proberen vooruit te komen - deden wij er ongeveer zes uur over. We hebben het overleefd, maar de "echte" Lekis van Maarten en mijzelf zijn goed verbogen bij een paar valpartijen. Met het laatste zonlicht in onze ogen liepen we Ranipauwa binnen, waar we incheckten in het Bob Marley Hotel, Frank genoot van een warme douche, Maarten iets minder genoot van zijn koude douche en we ons 's avonds tegoed deden aan Gorkha (Nepalees bier) en een heuse yakburger met frietjes. De volgende morgen werd ik wakker na een fantastische nacht slaap van de om-ma-ni-pad-me-hum chant van de monnikken, met stramme kuiten en een warme herinnering aan de langste wandeldag uit mijn leven: 12 uur lang in de bergen, de zon zien opkomen en weer ondergaan, 800 meter klimmen en 1600 afdalen en aan het eind van de dag in slaap vallen met reggaemuziek. Need I say more?

Die dag namen we een rustdag waarin we naar het Muktinath Temple Complex gelopen zijn. Alles vertoonde kenmerken van zowel Hindoeisme als Boedhisme, zoals hier in Nepal heel normaal is. Helemaal bovenin waren 108 (heilig getal in het Tibetaanse boedhissme) koeienhoofden die heilig water spuwen, waar Hindu-pelgrims in baden. Inderdaad zagen we 4 dappere mannen en vrouwen onder 108 stralen water doorlopen, die zo koud waren dat de grond eromheen glad was van de ijsvorming. Zelf had ik mijn eerste douche in 10 dagen nog maar even tot de middag uitgesteld omdat er pas dan weer warm water zou zijn, maar je moet natuurlijk wat over hebben voor je karma.

Via Lupra, een dorpje waar ze de pre-boedhistische Bonreligie praktiseren, zijn we de volgende dag naar Jomsom gelopen. Omdat Franks vakantie ten einde liep en Jomsom echt een stoffig en grauw oord was waar je niet te lang in wilt verblijven, hebben we vluchten geboekt om de volgende morgen naar Pokhara te vliegen. De vlucht zelf duurde 20 minuten maar de security check ongeveer anderhalf uur - de laatste keer dat ik zo onderzocht ben was denk ik bij de schoolarts. Het propellorvliegtuigje had aanvankelijk last van turbulentie, wat het allemaal vrij spannend maakte, evenals de tyrewraps in de cockpit. In het warme Pokhara ondervonden we een lichte cultuurshock - na twee weken de schoonste lucht ter wereld inademen is een stad wel weer even wennen, maar beschikbaarheid van (warm) water, steak(!) en koffie maken veel goed. Afgelopen dagen dus vooral uitgerust: we zijn gaan mountainbiken, paragliden en naar de World Peace Pagoda bovenop de berg geklommen, souvenirs gekocht en genoten van het lokale eten en bier. Frank is inmiddels onderweg terug naar Nederland en Maarten & ik vertrekken morgen naar het Chitwan Safari park.
All together waren het dus drie fantastische eerste weken, en het einde is gelukkig nog niet in zicht :)